Söz ve Eylem
  • Ana Sayfa
  • Biz Kimiz?
  • Tüm Yazılar
    • Teori
    • Söz ve Eylem’de Gündem
    • Haber-Yorum
    • Kadın
    • Ekoloji
    • Ulusal Sorun
    • Dünya
    • Edebiyat
    • Tarihimizden
    • Komünist Hareket
  • Arşiv
    • Söz ve Eylem
    • Genç Sosyalist
  • İletişim
Söz ve Eylem
  • Ana Sayfa
  • Biz Kimiz?
  • Tüm Yazılar
    • Teori
    • Söz ve Eylem’de Gündem
    • Haber-Yorum
    • Kadın
    • Ekoloji
    • Ulusal Sorun
    • Dünya
    • Edebiyat
    • Tarihimizden
    • Komünist Hareket
  • Arşiv
    • Söz ve Eylem
    • Genç Sosyalist
  • İletişim

Adalet, Eşitlik, Demokrasi Sınıfsal Kavramlardır!

15 Ağustos 2017 - 0 Yorums - Komünist Hareket, Söz ve Eylem'de Gündem, Tüm Yazılar

Adalet, Eşitlik, Demokrasi Sınıfsal Kavramlardır!
Sınıflı bir toplumda sınıf mücadelesine ilişkin bütün kavramlar gibi,(eşitlik, özgürlük, demokrasi) adalet kavramı da sınıfsal bir içeriğe sahiptir. Bu kavramlar her sınıfın sınıf mücadelesi içindeki çıkarlarını ifade ederler. Bu yüzden de bütün sınıfların çıkarlarını ortaklaştıran bir adalet, eşitlik, özgürlük ve demokrasiden söz edilemez.
Burjuvazi için “Adalet mülkün temelidir”; sömürü araçlarının, fabrikaların, makinelerin, toprağın özel mülkiyetidir.İşçi ve emekçiler için adalet, her şeyden önce sömürü araçlarının özel mülkiyetinin ortadan kaldırılmasıdır.Aynı durum eşitlik, özgürlük ve demokrasi için de geçerlidir. Burjuvazi için özgürlük sömürü özgürlüğüdür; demokrasi, sömürü özgürlüğünün devlet biçimine bürünmesi korunması ve sürdürülmesi, başka bir ifadeyle sömürü özgürlüğünün garanti altına alınmasıdır, baskıdır, şiddettir.
Özetle, sınıflı bir toplumda her sınıf ya içgüdüsel olarak, ya da bilinçli olarak kendi çıkarlarını yansıtan bir adalet, özgürlük, eşitlik ve demokrasi anlayışına sahiptir. İçeriklerinin farklılığına rağmen farklı sınıfların sınıf çıkarlarının aynı kavramlarla (adalet, eşitlik, özgürlük ve demokrasi) ifade edilmeleri çoğu durumda bu kavramların bütün sınıflar için aynı olduğu, bütün sınıfları birleştirdiği gibi bir yanılsamaya yol açar. Burjuva ideolojik aygıtları, medya, bu yanılsamayı besleyerek yaygınlaştırır. Bu kavramlar sınıfsal içeriklerinden arındırılarak, egemen sınıfın adalet, özgürlük, demokrasi anlayışı insanlığın ortak mirasıymış gibi sunulur. Bu durum 1789 Fransız devriminden bu yana burjuvazinin en önemli ideolojik manipülasyonlarından biri olarak başarıyla sürdürülmüştür. Ve sömürü, baskı, talan ve yağma ve katliamlar bu kavramlar altında meşrulaştırılmıştır.
Sovyetler Birliği’nin çöküşünün ardından sosyalist ve komünist hareketlerin yaşadıkları ideolojik savrulmayla, egemen burjuva adalet, özgürlük ve demokrasi anlayışı insanlığın ortak değerleri olarak kabul görmüş ve bu kavramlar burjuva muhalif partilerle sosyalist ve komünist partilerin üzerine birleştikleri ortak mücadele hedefleri haline almıştır.

CHP ve “Adalet Yürüyüşü”
CHP’nin Adalet yürüyüşünün gerçek niteliğini anlayabilmek için önce Türkiye’nin içinde bulunduğu duruma kısa bir göz atmak gerekiyor. Bugün Türkiye kapitalizmi –rejim- birçok sorunu bir arada yaşıyor. Ortadoğu’daki savaş Türk devletinin bütün beklentilerini boşa çıkartarak sürüyor. Son bir ayda birbiri ardına yaşanan gelişmeler; Rakka operasyonu, Barzani’nin bağımsızlık referandumunu açıklaması, Katar’a yönelik Suudi ablukası, Türkiye’nin bölgedeki konumunu iyice çıkmaza soktu. Türk devleti ile bölge savaşının ana aktörleri , Rusya ve ABD arasındaki itilaflar büyüyor; buna bir de AB ile olan itilaflar eklendiğinde Türkiye bu güçler arasında rotasını kaybetmiş bir biçimde bir uçtan öteki uca savruluyor.
İçerde devlet, Kürt halkına Kürt Özgürlük Hareketine karşı yürüttüğü imha ve tasfiye savaşından beklediği sonucu alamadı. Ekonomik göstergeler ise krizin giderek derinleştiğini, işçi ve emekçi kitlelerdeki memnuniyetsizliğin eyleme dönüşmeye başladığını gösteriyor. Burjuvazinin sürece müdahalesi, parlamenter yönetim biçimi yerine, temsili kurumları dışlayan yürütmeci biçime,- oligarşik diktatörlüğe geçmesi, çıplak baskı ve şiddetin öne çıkması, sorunları çözmeye yetmediği gibi istikrarsızlık ve yönetememe durumu daha da derinleşiyor.
Türk burjuvazisi son 15 yıldır AKP eliyle yürütülen politikalarla büyük kazançlar elde etti. Şimdi rejimin geleceğine yönelik endişeler bu kazançlara ağır basmaya başladı. Burjuvazi kendisine büyük kazançlar sağlayan bu politikayı sürdürme ve bu politikanın büyüttüğü tehditler karşısında seçim yapmakta bocalıyor. Bir çıkış yolu bulmaya, raydan çıkmış rejimi yeniden rayına oturtmaya çalışıyor. Rejimi yeniden rayına sokma çabası iki etken altında şekilleniyor. Bir yandan rejimi rayına sokma çabası bir toplumsal uzlaşmayı ve bu uzlaşma için kısmi tavizler vermeyi gerekli kılarken, öte yandan rejimin karşı karşıya bulunduğu durum bu çabaları geçersiz kılıyor.
CHP’nin ünlü adalet yürüyüşü tam da bu ortamda bir toplumsal barış, toplumsal mutabakat girişimi olarak gündeme geldi. CHP, Türk kapitalizmi ne zaman ciddi bir tehditle karşı karşıya kalsa rejimin kurucu partisi olarak, bugün üstlendiği role benzer bir rol üstlenmiştir. Geçmişteki askeri darbelerle CHP arasındaki ilişki salt bir ideolojik ilişki değil, aynı zamanda fiili bir ilişkidir. 1970’de de, 1980 darbesinde de CHP “devletin bekası” rolünü üstlenmiştir. Askeri bir darbenin henüz gündemde olmadığı bu ortamda CHP bu rolü başka bir biçimde, “adalet yürüyüşü” ile üstlenmektedir.
Bırakalım geçmişi, 16 Nisan referandumu sonrası CHP’nin izlediği tutum bu yargıyı yeterince doğrulamaktadır. 16 Nisan hileli referandumu sonrasında CHP kitlelerin sokağa çıkmasını engellemiş, daha da ileri giderek hileli referandumun meşruluğunu tartışma konusu yapmaktan çıkartarak kapitalizmi önemli bir kaosun eşiğinden kurtarmıştır. Referandumdan hemen sonra Baykal’ın 2019 Cumhurbaşkanlığı seçimini Türkiye’nin gündemine sokması, yaygın kanının aksine, Baykal’ın Cumhurbaşkanlığı arayışı değil, referandumu meşrulaştırmanın ikinci adımıydı. Kılıçdaroğlu’nun “Adalet yürüyüşü” bu sürecin bir devamıdır. CHP bu yürüyüşle bir yandan 16 Nisan referandumunu bütün sonuçları ile meşrulaştırarak rejime bir nefes molası sunuyor, öte yandan da 2019 seçimlerine yönelik siyasal bir hamle yaparak burjuvazinin gelecek kaygısına bir çözüm sunuyor. Yürüyüşün TÜSİAD ve dünya sermaye ve medya çevrelerinde bulduğu yankı tam da buna işaret ediyor.
CHP’nin bu yöneliminin rejimin bugün içinde bulunduğu kaostan çıkışta nasıl bir katkı sağlayacağı ileride daha net görülecektir. Ancak bugünden tespit edilecek olan, bu girişimin burjuvazinin bugünkü çıkışında son derece başarılı siyasal bir hamle olduğudur. AKP ve ittifakları (MHP, BBP, Hüdapar) dışındaki bütün burjuva siyasal oluşumların yürüyüşe verdikleri destek ve yürüyüşün sosyalist hareket ve HDP’ den gördüğü itibar bu yargıyı doğrulamaktadır. Şüphesiz Türkiye’nin AKP iktidarı eliyle sürüklenmiş bulunduğu bugünkü durumdan çıkışında bütün burjuva partilerin sorumluluk duymaları ve rejimin bekası için bir araya gelmeleri anlaşılır bir şeydir. Anlaşılmaz olan ve üzerinde tartışılması gereken “sosyalist” ve “komünist” parti ve grupların demokrasi ve adalet adına rejimin nefes almasını sağlayacak girişime verdikleri destektir.

Adalet Yürüyüşü ve Sosyalist Hareket
Türkiye sosyalist ve komünist hareketinin büyük bir çoğunluğu, yürüyüşün farklı etaplarında bizzat bu yürüyüşe eklenerek destek verdi. Bu parti ve grupların yürüyüşü desteklemek için yaptıkları açıklamalarda ilginç bir özellik göze çarpıyor. Bütün destek açıklamaları CHP’nin daha önce yaşanan çeşitli olaylar karşısında takındığı tutumun ayrıntılı bir dökümü ile başlıyor. CHP’nin dokunulmazlıkların kaldırılmasında, HDP li vekillerin tutuklanmasında, belediyelere kayyum atanmasında, Kürt yerleşim birimlerinin bombalanmasında, referandumun meşrulaştırılmasında, kıdem tazminatı, grev hakkının gaspında vb. izlediği tutum eleştiriliyor. Ardından “ şimdi bunları sayıp dökmenin sırası olmadığı”, CHP’nin Adalet yürüyüşünün devrimci demokratik mücadelenin önünü açacağı belirtiliyor ve işçiler emekçiler yürüyüşe destek vermeye çağrılıyor. Haklarını yememek gerekiyor, bazı parti ve gruplar ise adaletin önemli olduğu ama yetmeyeceği, buna Ohal vb.nin de eklenmesi gerektiğinin altını çiziyorlar.
Adalet yürüyüşü CHP’nin bütün bir kötü sicilini arkada bırakmış olacak ki, bütün Parti ve grupların sonuçta vardıkları ortak nokta “ barış ve Demokrasi” adına yürüyüşün desteklenmesi oldu. Yürüyüşü destekleyen parti ve grupların bu desteklerini yürüyüşün bir “halk” eylemi olduğu, sosyalist ve komünistlerin böyle bir eyleme kayıtsız kalamayacakları ve eylemin barış, demokrasi için bir eylem birliği fırsatı yaratacağı varsayımına dayandırarak açıkladılar. Önce şunu belirtelim ki, Adalet Yürüyüşü ne işçi ve emekçilerin kendi örgütlerinin çağrısıyla, ne de kendiliğinden bir başkaldırı ile ortaya çıkmış bir eylem değildir. Tam tersine burjuva bir partinin son derece siyasal bir eylemidir. CHP’nin, işçi ve emekçiler de oluşan tepkileri de kullanarak, rayından çıkan rejimi yeniden rayına oturtmak üzere giriştiği bir eylemdir.Yürüyüşe AKP iktidarının uygulamalarına karşı gelişen tepki ve öfkeyle halkın çeşitli biçimlerde destek vermesi bu durumu değiştirmez. Eylemin niteliğini belirlemez, sadece kitlelerin düzene karşı tepkilerinin boyutlarını ortaya koyar. CHP’nin amacı bu tepkileri büyütmek değil absorbe etmek, tepkilerin taşıdığı devrimci potansiyeli düzen içinde hapsetmektir. Amiyane deyimle, bir taşla iki kuş vurmaktır. Hem kitlelerdeki tepkiyi arkasına alıyor, böylece eylemin etkinliğini artırıyor, hem de bu tepkileri düzen içine hapsediyor.Yani CHP, rejimin tehlikeye düştüğü her durumda bir burjuva siyasal partinin yapması gerekeni yapıyor. Bütün burjuva partilerini yürüyüş güzergahında yan yana getiren asıl olgu budur.
Son derece net olan bu durumu görmemezlikten gelerek CHP’nin yürüyüşünü bir halk hareketi olarak nitelendirmek yürüyüşe soldan destek verenlerin sınıf işbirliğini örtmek için çaresizce başvurduğu bir manipülasyondur. Hele hele bunu sınıf mücadelesi tarihine gönderme yaparak, 1905 Papaz Gapon olayı ya da Gezi başkaldırısını gündeme getirerek açıklamak girişimi sınıf işbirliğinin ulaştığı vahim noktayı ortaya koymaktadır. Bu tür örneklere dayanarak CHP yürüyüşüne verdikleri desteği masum göstermeye çalışanların görmemezlikten geldikleri önemli bir nokta var; o da tarihteki bu türden eylemlerin ya işçilerin kendi örgütlerinin çağrısı, ya da kendiliğinden bir patlamayla ortaya çıktıklarıdır. 1905 devrimine yataklık eden papaz Gapon’un eylemi Çar ajanı olarak bir işçi derneğinin başında oturan Gapon’un işçileri merhamet dilemek için Çar’ın sarayına yürütmesi ile ortaya çıktı; Gezi başkaldırısı ise tümüyle kendiliğinden bir patlamayla ortaya çıkan bir kitle hareketiydi. Bolşevikler Gapon’un çağrısına karşı işçileri uyardı, ancak eylem gerçekleşince buna katılmakta da tereddüt etmedi. Ama bugün sosyalist grup ve partilerin tarihteki bu örneklere başvurarak, destekledikleri ve işçi ve emekçileri katılmaya çağırdıkları eylem kendiliğinden bir işçi ve emekçi eylemi değil, burjuva bir partinin devletin bekası için düzenlediği burjuva siyasal bir eylemdir. Sözünü ettiğimiz burjuva kuyrukçuluğu tam da budur.
CHP’nin yürüyüşünün Türkiye’de “barış ve demokrasinin” önünü açacağı savına gelince, bizim sınıf uzlaşmacılığı dediğimiz tam da budur. Bu kuyrukçu politika çoğu zaman “burjuvazinin iç çelişkilerinden yararlanma” düsturu kullanılarak gizlenir. Evet burjuvazinin iç çelişkilerinden yararlanmak sınıf mücadelesinde komünistlerin başvurduğu önemli bir taktiktir. Ancak bu taktiğin başarılı olması için iki şeye ihtiyaç vardır. Birincisi; burjuvazinin her kanadından bağımsız olan komünist bir örgütlenmeye, ikincisi ise; bu örgütlülüğün başta işçi sınıfı olmak üzere ezilen, sömürülen kitlelerin içindeki gücüne; bunlar olmayınca burjuvazinin iç çelişkisinden yararlanma söylemi, dünya ve Türkiye Komünist hareketinin tarihinde birçok kanıtlarını bulabileceğimiz, sınıf işbirliğini gizlemenin beylik bir söylemi olmanın ötesine geçemiyor.
Söz konusu parti ve gruplar CHP’yi desteklemeye öylesine angaje olmuşlardır ki, bu eylemi desteklemeyenleri sessiz kalmakla, mücadeleden kaçmakla itham edebilmektedirler. Komünistler için burjuva da olsa bir eyleme katılmak ya da sessiz kalmak gibi bir ikilem yoktur. Böyle bir ikilem ancak mücadeleyi burjuva sınırlar içinde gören ve burjuva partilerle ittifak anlayışına sahip olanlar için vardır. Tam tersine komünistlerin görevi sadece AKP’yi değil CHP’yi de teşhir etmek, bütün burjuva partilerin gerçek yüzünü ortaya koymak, burjuvazinin işçi ve emekçi kitleler üzerindeki ideolojik ve politik hegemonyasından kurtuluşuna yardımcı olmak, onların demokratik hakları için yürüttükleri eylemleri desteklemek, tepki ve öfkelerinin devrimci bir kanalda birleştirilmesini sağlamaktır. CHP’nin eylemine katılmak ve ona destek vermek bu yolu tıkamaktır. Bugünkü bilinç ve örgütlülük düzeyimizle bunu gerçekleştirmekte ne ölçüde başarılı olacağımız ayrı bir konudur. Ancak devrimci güç, devrimci teori ve eylemle sağlanabilir; burjuva labirentlerde güç peşinde koşarak değil.
15 yıllık AKP iktidarı döneminde siyasal ve ekonomik uygulamaların kitlelerde yarattığı tepki ve öfkeyi komünistler örgütleyip birleştiremiyorsa ve halâ güçsüzlük içinde burjuvazinin bir kanadına bel bağlıyorlarsa, bunun nedenlerini kitlelerin gerçekleri görememesinden önce kendi ideolojik politik ve örgütsel konumlarında ve yetmezliklerinde aramalıdırlar. Kitlelerin gerçekleri kavraması ve bu doğrultuda mücadelelerini geliştirmesi, mücadele içinde öğrenmelerinin sağlanması için CHP’ye değil, devrimci komünist bir partiye ihtiyaçları vardır.
Adalet yürüyüşünü destekleyenler elbette “demokrasiyi ve barışı CHP’de aramakta özgürdürler. Ama bırakın işçiler kendi yolundan yürüsün; adaleti, demokrasiyi kendi eylemleriyle, mücadeleleriyle, grevleri ve yasa tanımazlıkları ile arasınlar. Güçsüzlük içerisinde gücü burjuva partililerine eklemlenmekte arayanların “gerçekçi ol imkânsızı iste” çağrılarına biz komünistler tam tersine bir yanıtla karşılık veriyoruz; Hayır bizim sloganımız “imkansızı iste, gerçekçi ol”dur. Biz “imkânsızı” isteyeceğiz, İmkânsızı isteyerek elde ettiklerimizi korumaya, ama yine imkânsız gibi görüneni istemeye devam edeceğiz!

Yazar Hakkında

Söz ve Eylem

Tweet
Pin It
Daha fazla görüntüle Söz ve Eylem

Yazı Kategorileri

  • Arşiv
  • Dünya
  • Genç Sosyalist
  • Haber-Yorum
  • Komünist Hareket
  • Söz ve Eylem
  • Söz ve Eylem'de Gündem
  • Tarihimizden
  • Teori
  • Tüm Yazılar
  • Ulusal Sorun

Son Eklenenler

  • Manifesto 170 Yaşında!
  • Lenin, Parti ve Devrim – Mustafa Sağlam
  • Lenin ve Kesintisiz Devrim – F. Demirci
  • Ekim’in 100. Yılında Devrimin Güncelliği – Sinan Toprak
  • Kadro, Parti, Devrim – Ali Gündüz
  • 1917 Köylü Devrimleri*
  • Adalet, Eşitlik, Demokrasi Sınıfsal Kavramlardır!
  • Marksizm ve Sınıf Mücadelesi – III Ekim Devrimi 1917-1923 – II – Mustafa Sağlam
  • Komünist Hareket 6. Konferens Belgeleri
  • 6.Konferans Kararları
  • Devrimci Teori, Propaganda ve Ajitasyon(*) Bolşeviklerden Çıkarılacak Dersler – Yusuf Erdem
  • Referandum; Sonuçlar, Olanaklar
  • ‘Hayata Dönüş Operasyonu’ ve Devletin Cezaevi Politikası
  • EmperyalizminYüzyılı – II (1945-1980) – F. Demirci
  • Marksizm ve Sınıf Mücadelesi – II 1917- 1945 Ekim Devrimi – I
  • Hibrit Savaş Yasası – Andrew Korybko*
  • Fidel Castro
  • 99. Yılında Ekim Devrimi ve Öğrettikleri
  • 20 Temmuz Darbesi Saldırganlıkta Sınır Tanımıyor!
  • Merhaba
  • Ne Erdoğan, Ne AKP, Ne Darbe Kurtuluş Sosyalizmde!
  • 15 Temmuz Darbe Girişimi ve 20 Temmuz Darbesi
  • Emperyalizmin Yüzyılı – F. Demirci
  • Brexit
  • Aşamalı Devrim Teorileri-2 – N. Fırat
  • Kriz Döneminde Sınıfın Durumu ve Örgütlenmenin İmkanları – Tahir Ozan
  • Megakentler ve ABD Ordusu
  • 6-7 Eylül: Soykırımın Son Safhası
  • Kapitalizme, Savaşa ve İşgal Karşı Birleş!
  • 15 Temmuz Darbe Girişimi ve 20 Temmuz Darbesi
  • 20 Temmuz Darbesi, İşçi Hareketi ve Sosyalist Hareket
  • CESARETLE VE DERHAL
  • Ne Erdoğan, Ne AKP, Ne Darbe Kurtuluş Sosyalizmde
  • Söz ve Eylem – 3
  • ON İKİ YIL [52] – V. I. Lenin
  • Kesintisiz Devrimden Aşamalı Devrim Teorilerine-I – F. Suat Demirci
  • Kapitalizm ve Krizi – Mustafa Sağlam
  • Söz ve Eylem-2
  • Leninci Parti Teorisi – Hüseyin Mihridat
  • Devrim, Sınıf, Parti – Hüseyin Mihridat
  • Lenin’in Rus Sosyal-Demokrat (Komünist) Hareket’ine Müdahalesi – Tevfik Solmaz
  • Ne Erdoğan, Ne AKP, Ne Darbe; Kurtuluş Sosyalizmde!
  • İşçiler, Emekçiler Ezilen Halklar!
  • Söz ve Eylem- Sayı -2 (Şubat-Mart- Nisan/2016)
  • Kürdistan’da Yürütülen Operasyonlar Sömürge Savaşlarında Uygulanan Yöntemlerle Sürüyor
  • İşçi Sınıfının Komünist Partisi için Açıklamalı Program
  • Dünya ve Türkiye Isınmaya Devam Ediyor!
  • Söz ve Eylem Kitap 1. Sayı (Eylül – Ekim – Kasım 2015)
  • Soykırım’a Uzanan Uzun Yol -3
  • Söz ve Eylem 43. Sayı (Haziran 2015)
  • Söz ve Eylem 42. Sayı (Mayıs 2015)
  • Sonuçlarıyla Haziran Seçimi
  • Soykırım’a Uzanan Uzun Yol -2*
  • Ve Çeliğe Su Verenler…
  • Komünist Hareket ve 7 Haziran Seçimleri
  • Soykırıma Uzanan Yol – 1
  • Komünistler ve Parlamenter Mücadele
  • Newroz’dan Newroz’a “Çözüm Süreci”
  • Söz ve Eylem 40. Sayı (Mart 2015)
  • “İç Güvenlik Paketi”
  • Dünya Emekçi Kadınlar Günü Mesajı
  • Söz ve Eylem 39. Sayı (Şubat 2015)
  • Savaş ve İç Savaş Hazırlığı
  • Söz ve Eylem 38. Sayı (Ocak 2015)
  • Söz ve Eylem 37. Sayı (Aralık 2014)
  • Konferans Sonuç Bildirgesi (2014)
  • Söz ve Eylem 36. Sayı (Ekim 2014)
  • Söz ve Eylem 35. Sayı (Eylül 2014)
  • Devrimci Kadro Sorununa Giriş – Yusuf Erdem
  • Söz ve Eylem 34. Sayı (Ağustos 2014)
  • Devrimci Politikada Tutulacak Sınıf Ana Halkası
  • Burjuva Siyasetin Dizaynı – 3
  • Ruh Var, Eksik Olan Örgüt!
  • Dayanışmaya Çağrı !
  • Bölgesel Savaşlardan Dünyanın Yeniden Paylaşımına – F. Demirci
  • Şiddet, Sol İçi Mücadelede Bir Yöntem Olmaktan Çıkartılmalıdır
  • Burjuva Siyasetin Yeniden Dizaynı – 2
  • Haziran’dan, Haziran’a
  • Söz ve Eylem 33. Sayı (Mayıs-Haziran 2014)
  • Söz ve Eylem 32. Sayı (Nisan 2014)
  • Söz ve Eylem 31. Sayı (Mart 2014)
  • Söz ve Eylem 30. Sayı (Şubat 2014)
  • Söz ve Eylem 29. Sayı (Ocak 2014)
  • Söz ve Eylem 28. Sayı (Kasım-Aralık 2013)
  • Söz ve Eylem 27. Sayı (Ekim 2013 )
  • Söz ve Eylem 26. Sayı (Temmuz 2013)
  • Söz ve Eylem 24.-25. Sayı (Mayıs-Haziran 2013)
  • Söz ve Eylem 23. Sayı (Nisan 2013)
  • Söz ve Eylem 22. Sayı (Mart 2013)
  • Söz ve Eylem 21. Sayı ( Şubat 2013)
  • Söz ve Eylem 19.-20. Sayı (Aralık 2012-Ocak 2013)
  • Bir çift güvercin: Ethel ve Julius Rosenberg
  • Sermayenin “Hafif Piyadeleri” Göçmen İşçiler
  • Söz ve Eylem 17.-18. Sayı (Ekim-Kasım 2012)
  • Pozitivizm ve Diyalektik Materyalizm
  • Marksizm ve Din
  • Söz ve Eylem 16. Sayı (Eylül 2012)
  • Söz ve Eylem 14.-15. Sayı (Temmuz-Ağustos 2012)
  • Söz ve Eylem 13. Sayı (Haziran 2012)
  • Söz ve Eylem 12. Sayı (Mayıs 2012)

Kategoriler

  • Arşiv
  • Dünya
  • Genç Sosyalist
  • Haber-Yorum
  • Komünist Hareket
  • Söz ve Eylem
  • Söz ve Eylem'de Gündem
  • Tarihimizden
  • Teori
  • Tüm Yazılar
  • Ulusal Sorun

Etiketler

10 Eylül 1915 1917 AKP Bolşevizm devrim Devrimci kadro Devrimci Parti Ekim Devrimi emperyalizm Emperyalizmin Yüzyılı Engels Ermeniler Ermeni Soykırımı Etnik Temizlik Haziran HDP Hegemonya Hınçak Komünist Hareket Komünistlerin Birliği Komünist Manifesto komünizm Köylü Devrimleri Kürt Ulusal Mücadelesi Lenin Marks marksizm Mustafa Suphi Narodnizm Ortadoğu Osmanlı İmparatorluğu Parlamento Parti Rosenberg RSDİP sosyalizm Soykırım söz ve eylem Taşnak TKP TKT İskra İttihat ve Terakki İşçi Sınıfı

Yazı Kategorileri

  • Arşiv
  • Dünya
  • Genç Sosyalist
  • Haber-Yorum
  • Komünist Hareket
  • Söz ve Eylem
  • Söz ve Eylem'de Gündem
  • Tarihimizden
  • Teori
  • Tüm Yazılar
  • Ulusal Sorun

İletişim

İstanbul: Yukarı Mahalle Üsküdar Caddesi No:8/6 Kartal

bilgi@sozveeylem.com

© 2018 Spearit. All Rights Reserved.

Tasarım: WordPress. Designed by LondonThemes

Scroll